ĐORĐE NATOŠEVIĆ, pedagog, lekar i akademik s početka 19.veka

Đorđe Natošević rođen je u Starom Slankamenu 1821. godine, a nemačku osnovnu školu završio je u rodnom mestu, šestorazrednu gimnaziju u Sremskim Karlovcima.

U Segedinu završava dvogodišnje studije filozofije, u Slovačkoj jednogodišnje studije prava a potom u Pešti upisuje studije medicine koje završava u Beču 1850. godine.

Svoj radni vek je započeo u Novom Sadu obavljajući privatnu lekarsku praksu a potom postaje lični lekar vladike Platona Atanackovića.

Početkom školske 1853/54. podine postaje nastavnik i upravnik novosadske gimnazije. Predavao je prirodne nauke: zoologiju, botaniku, mineralogiju i hemiju.

Prema sećanjima Vase Stajića, Natošević je prvi uveo gimnastiku odnosno fizičko vaspitanje u srednje škole pa je i taj predmet držao u gimnaziji.

Ukidanjem Srpskog Vojvodstva i Tamiškog Banata 1861. prelazi iz Temišvara u Novi Sad gde neko vreme obavlja dužnost direkora mesnih osnovnih škola.

Krajem sledeće godine izabran je člana Školskog saveta pri ugarskom Namesništvu u Budimu i u tom svojstvu učestvuje na Crkveno – narodnim saborima 1864. i 1869. na kojima podnosi svoje predloge školskih uredbi.

Zbog lošeg stanja srpskih škola u Austrougarskoj, 1881. odbio je da se kandiduje za poslanika Sabora.

Ukidanjem pomenutog Saveta napušta Beč i 1867. godine na poziv kneza Mihaila Obrenovića odlazi u Beograd na mesto referenta u Ministarstvu prosvete Kneževine Srbije. Nakon atentata na srpskog kneza 1869. vraća se u Novi Sad.

Pored brojnih obaveza na do sada spomenitim položajima, Natošević je bio veoma plodan pisac. Objavio je skoro tri stotine radova uglavnom iz oblasti prirodnih nauka i pedagogije a tome treba dodati i sto osamdeset neobjavljenih radova u rukopisu.

Prevodio je i štampao basne i priče za decu. Bio je pokretač, urednik i jedan od autora Školskog lista i urednik Dodatka školskom listu i Prijatelja srpske mladeži. Bio je pristalica Vukove reforma u čemu je sledio Đuru Daničića i Branka Radičevića.

Đorđe Natošević je od 1881. do smrti bio predsednik Matice srpske nastojeći da i taj položaj iskoristi kako bi kulturu, pre svega književnost približio narodu pokrenuvši ediciju „Knjiga za narod“.

Bio je dopisni član Društva srpske slovesnosti i Srpskog učenog društva iz kojih će kasnije nastati Srpska kraljevska akademija odnosno Srpska akademija nauka i umetnosti. Umro je 1887. godine u Novom Sadu gde je i sahranjen na Uspenskom groblju.

Na području opštine Inđija, ime ovog velikana ponele su osnovna škola u Novom Slankamenu, srednja stručna škola i Narodna biblioteka  koja njegovo ime nosi od osnivanja 01. septembra 1945. dok je ispred same biblioteke u znak sećanja otkrivena bista.