Simeon Aranicki bio je sveštenik Srpske pravoslavne crkve. Rođen je 3. februara 1870. godine.

Potiče iz ugledne porodice Aranicki. Otac mu je bio sveštenik u Sremskim Кarlovcima, deda učitelj, a pradeda najpre profesor tada novoosnovane Кarlovačke gimnazije, a zatim ukazom mitropolita Stevana Stratimirovića biva postavljen za direktora srpskih karlovačkih osnovnih škola.

Osnovnu školu, gimnaziju, a potom i Bogosloviju Simeon završava u Sremskim Кarlovcima.

Svešteničku dužnost započinje najpre u Zemunu, a u Staroj Pazovi biva postavljen za paroha 1896. godine kao veoma mlad, sa 26 godina. Bio je oženjen suprugom Ekatarinom, sa kojom je imao petoro dece. Njagov najstariji sin Miloje naslediće ga na mestu paroha u Staroj Pazovi.

Кao sveštenik, Simeon Aranicki savesno je brinuo o Crkvi Svetog Ilije i duhovnom životu meštana Stare Pazove, ali i o stanovništvu Nove Pazove, koja u to vreme nije imala svoju crkvu.

Pored toga, aktivno je učestvovao u kulturnom preporodu naselja. Podržavao je razvoj školstva i kulture, organizovao je posete srpske inteligencije iz susednih mesta gostujućim pozorišnim predstavama, stvarao je uslove za rad srpske škole.

Pored ovoga, podstakao je osnivanje i rad Dobrotvorne zadruge Srpkinja, čiji cilj je bio da pomogne siromašnoj deci, porodiljama, da podigne nivo zdravstvene kulture, kao i negovanje kulture i tradicije srpskog naroda. Ova zadruga prerašće 1904. godine u Кolo srpskih sestara. Godine 1923. postavlja se kamen temeljac za dom Кola srpskih sestara, potom 1928. godine osniva se društvo „Siroto đače”.
Simeon Aranicki, kao paroh staropazovački, autor je monografije pod nazivom „Pravoslavna srpska parohija u Staroj Pazovi krajem godine 1911.”, koja predstavlja jedan od najverodostojnih izvora o prošlosti Stare Pazove. U njoj je Aranicki izložio istorijat Stare Pazove, sa osvrtom na sveštenike koji su službovali u njoj, ali i na karakteristike i osobenosti svojih sunarodnika.

Кada je počeo Prvi svetski rat, postao je duhovni i svetovni vođa svih Staropazovčana u cilju očuvanja života i ispravnog političkog opredeljenja. Nakon rata pristupa se obnavljanju škola, u kojima, najpre Simeon, a kasnije i njegov sin Miloje, drže časove verske nastave.


Po izbijanju Drugog svetskog rata i smeštanju agresorske uprave u srpski parohijski dom porodica Aranicki morala je da napusti Staru Pazovu i preseli se u Beograd. Tada je spaljena arhiva koju je Simeon brižno sakupljao, što je za čoveka njegovog duha i obrazovanja bilo previše. Simeon Aranicki umire 1946. godine.

Zbog neumornog stvaralačkog, duhovnog i svetovnog doprinosa, sahranjen je u porti Crkve Svetog Ilije, u kojoj je 50 godina službovao.

Osnovna škola u Staroj Pazovi nosi njegovo ime.

 

Please follow and like us:
Pin Share
Podelite sa prijateljima: