Sam naziv Pazova je najverovatnije izveden iz reči pazuh, jer su tako Sloveni nazivali rimsku vojnu graničarsku visoravan između dve velike reke – Dunava i Save.
Pazova se pominje još krajem 15. veka. Osnovno etničko jezgro na teritoriji opštine je formirano doseljavanjem Srba u današnju Vojvodinu pod vođstvom Arsenija Čarnojevića krajem 17. veka (1690). Kao naseljeno mesto pominje se 1716. godine. Tokom 17. i 18. veka je dolazilo do migracija stanovništva koje su organizovali Marija Terezija i njen sin Josip 2. kako bi ojačali granicu Vojne krajine.
Od formiranja Hrvatsko-slavonske vojne granice 1750. godine Pazova je postala graničarsko mesto, vojničko-zemljoradničko naselje i kapetan vojske se starao o ekonomskom razvoju mesta i obrazovanju. Tako su Staru Pazovu u 18. veku nastanili radni ljudi koji su u pustaru Pazova došli da čuvaju granicu Ugarske od turskih upada, da krče močvarno zemljište, kopaju kanale i bunare i da ovde osnuju svoja gazdinstva. Srem, kao deo austrijske Vojne granice, je novim doseljenicima garantovao slobodu posedovanja imanja, školovanja na maternjem jeziku i slobodu veroispovesti.
Prvobitno naselje je bilo u potesu “Staro selo“ između puta Surduk-Belegiš od mesta udaljeno oko 2 km. Jedino po predanjima se zna da su starosedeoci napustili naselje u periodu od 1760.-1770.godine zbog visokih voda i u potrazi za višim terenom smestili su se na mestu istočno od pravoslavne crkve (Srpski kraj).
Ubrzo po preseljenju starosedeocima se doseljavanjem pridružuju Srbi iz Like. Krajem 18. veka, tačnije 1770.godine na ovo područje se doseljavaju Slovaci. Sadašnji naziv Stara Pazova datira od 1792. godine. Prethodne godine su doseljeni Nemci koji su dobili zemlju južno od Pazove i to mesto nazvali Nova Pazova.
INĐIJA
Prvo pominjanje naselja datira iz 1455. godine. Prema opisima iz 1746. godine, naselje je imalo 60 domova, dok je u 1791. godini već poraslo na 122 domaćinstva sa 1.054 stanovnika. Početkom XIX veka počinju da se doseljavaju Česi i Nemci, a krajem veka i Mađari.
Pred Drugi svetski rat u Inđiji od ukupno 7.900 stanovnika, 5.900 je činilo nemačko stanovništvo. Inđija je u to vreme najrazvijenije mesto u Vojvodini, duhovni i kulturni centar Nemaca u Sremskom regionu. Posle 1944. godine, nove seobne putanje su se pojačale, pa iako danas 75 odsto populacije čine Srbi, Inđija je zadržala svoj stari kosmopolitski duh međuetničke tolerancije.
POREKLO NAZIVA INĐIJA
Postoje tri predanja o tome kako je Inđija dobila ime? Prva je da ime vodi poreklo od latinske reči indigena što znači urođenik, domorodac. Druga verzija nudi objašnjenje da je nastala od turske imenice ićindija, koja označava popodnevnu molitvu. Treća verzija svakako najlepše zvuči. Smatra se da je ranije Inđija bilo žensko ime i da je naselje dobilo naziv po lepoj devojci koja je živela u njemu.